پاسخ اجمالی زمانی می توان گفت کسی مجبور است که خود آن شخص دوست دارد کاری را انجام دهد ولی مجبورش می کنند که ترک کند و یا بالعکس، اما ائمه هرگز میل و محبتی به گناه نداشتند بلکه همواره سعی و تلاش آنها در دوری جستن از گناه بوده است و این که خداوند اراده کرده که ائمه پاک از پلیدی و گناه باشند در راستای همین سعی وتلاشی است که ائمه داشته اند، زیرا کسی شایسته این فضیلت است که خود آن شخص هم با سعی و تلاش، خود را از گناه و پلیدی حفظ کند و برای ادامه این راه به خدا توکل کند که ائمه در اوج این مرتبه بوده اند. و اما در مورد قسمت دوم سوال باید در نظر داشت که این آیه در جواب به منکران پیامبر است که می گفتند پیامبر ادعای قدرت خدایی و مافوق طبیعی کرده. این آیه نازل شده است تا گفته شود که پیامبر بشر است تا این گونه مسائل برطرف شود نه این که پیامبر فرقی با دیگران ندارد و...

کارشناس پاسخ دهنده: پاسخگوی اهل الذکر 

  پاسخ اجمالی دلایل بسیاری از کتب روایی و تاریخی؛ چه از شیعه و چه از اهل سنت وجود دارد که شهادت ناشی از مسمومیت پیامبر اکرم (ص) را تأیید می نماید، اما به این نکته نیز باید توجه داشت که اگر شهادت را همانند آنچه قرآن کریم بیان فرموده؛ به معنای کشته شدن در راه خدا و رسول تعریف نماییم، بدیهی است که مقام و منزلت شخصی "پیامبر" که کشته شدن در راه اطاعت او شهادت است، به مراتب بالاتر از مقام شهیدان خواهد بود، هرچند که آن مرد الاهی با مرگ طبیعی از دنیا رحلت نموده باشند.   پاسخ تفصیلی پرسش شما را می توان از دو منظر بررسی کرد: 1. آیا دلیل قابل اعتمادی از کتب شیعه و اهل سنت، مبنی بر شهادت پیامبر اکرم(ص) می توان یافت، علاوه بر آن، کیفیت شهادت ایشان چگونه بوده است؟ 2. آیا بر فرض این که پیامبر(ص) به شهادت نرسیده باشند، این موضوع از ارج و قرب ایشان نزد پروردگار...

کارشناس پاسخ دهنده: پاسخگوی اهل الذکر 

پاسخ اجمالی: 1. بر اساس روایات این نکته مسلّم است که پیامبر اسلام(ص) در اذان به نبوّت خود گواهی می‌داد، چرا که پیامبر(ص) همچون سایر افراد باید به احکام و تکالیف شرعی عمل نماید، مگر این‌که دلیل خاصی داشته باشیم که آن حضرت نسبت به حکم خاصی تکلیف ندارد و در مورد اذان نه تنها چنین دلیلی نداریم، بلکه روایات فراوانی داریم که پیامبر اکرم(ص) هنگام اذان به وحدانیّت خداوند و نبوّت خود به‌طور یقین و آشکارا گواهی می‌دادند. 2. ادله‌ای که به‌طور صریح و روشن دلالت داشته باشد که پیامبر(ص) به ولایت علی(ع) در اذان خود شهادت می داده اند، یافت نشده است. و روایاتی هم که از ائمه(ع) در بیان اجزای اذان نقل شده اشاره‌ای به جزئیت شهادت ثالثه (شهادت به ولایت امام علی(ع)) ندارد هر چند روایات فراوان (در غیر اذان) در خصوص ثواب ذکر نام حضرت علی(ع) پس از نام پیامبر (ص) آمده، به این جهت بیشتر علمای شیعه...

کارشناس پاسخ دهنده: پاسخگوی اهل الذکر 

  پاسخ اجمالی مقصود از سهو پیامبر(ص)، اشتباه نمودن در امور عادی است؛ یعنی پیامبر(ص) همان‌گونه که در دریافت وحى و تبلیغ آن دچار سهو و اشتباه نمی‌شود، آیا در اموری عادی که مرتبط با وحی و رسالت نیست هم مصون از اشتباه قریب به اتفاق فقها و متکلمان امامیه، قائل به عصمت پیامبر(ص) از سهو و نسیان حتی در امور عادی هستند. اما برخی از علمای امامیه؛ مانند شیخ صدوق و استادش ابن ولید، سهو نبی در امور عادی؛ مانند نماز و غیره را جایز می‌‌دانند. علمای امامیه در رد دیدگاه صدوق، دلایلی را بیان نموده‌اند که به برخی از آنها در پاسخ تفصیلی اشاره خواهد شد. پاسخ تفصیلی یکى از بحث‏هاى کلامى، عصمت پیامبران الهی از سهو و نسیان است؛ آیا پیامبران از جمله پیامبر اسلام(ص) سهو مى‏کند یا خیر؟ قبل از وارد شدن در اصل بحث، لازم است معنای سهو و نسیان بررسی شده و سپس به بیان دیدگاه اندیشمندان دینی...

کارشناس پاسخ دهنده: پاسخگوی اهل الذکر 

  پاسخ اجمالی یقیناً اصل «علّیت» جزء اصول مسلّم علوم بشرى است. معجزات نیز داراى علّت هستند. لکن ممکن است این علّت، علّت ماوراى طبیعى باشد زیرا این عالم منحصر به مادّه و طبیعت نیست. یا حتّى ممکن است یک علت طبیعى ناشناخته داشته باشد. پاسخ تفصیلی هرچند این توهّم براى بعضى پیدا شده که اگر ما معجزات را بپذیریم باید اصل علیت را به کلّى برهم زنیم و قبول کنیم که ممکن است معلولى بدون هیچ گونه علتى وجود پیدا کند؛ و این موضوعى است که هیچ عالم و دانشمندى نمى تواند آن را بپذیرد. یقیناً اصل علّیت جزء اصول مسلّم علوم بشرى است و در فلسفه نیز این موضوع جزء ابتدایى ترین و مسلّم ترین مسائل محسوب مى شود که هیچ حادثه اى بدون علّت امکان وجود ندارد؛ قائلین به معجزه این اصل مسلّم را انکار نمى کنند. بنابراین برخلاف این توهم و پندار، معجزات حتماً داراى علّت هستند. ممکن است این علّت، علّت...

کارشناس پاسخ دهنده: پاسخگوی اهل الذکر 

  در مورد اینکه مقام حضرت زهرا(سلام الله علیها) از همه پیامبران بالاتر است دو روایت در بحار الانوار آمده است که ما در اینجا آن دو روایت را نقل می کنیم: علامه مجلسی از کتاب علل الشرایع حدیثی از جابر از امام صادق(علیه السلام) نقل می کند که از آن حضرت پرسیدم: چرا فاطمه زهرا(سلام الله علیها) را زهراء نامیده اند؟ حضرت فرمود: زیرا خداوند او را از نور عظمت خود آفرید. پس وقتی که آن نور تابید، آسمان زمین روشن شد و چشمان ملائکه را خیره ساخت، آنان سجده کردند و پرسیدند ای پروردگار ما، این نور چیست؟ پس خداوند به آنان وحی کرد که نوری از نور من است که در آسمان زمین آن را از عظمت خود خلق نموده ام و آن را از صلب یکی از پیامبرانم خارج کرده ام و آن را بر تمام پیامبران برتری بخشیده ام و از این نور، امامانی خارج شده اند که برای برپایی فرمان من قیام می کنند و مردم را به حق من هدایت می...

کارشناس پاسخ دهنده: پاسخگوی اهل الذکر 

پاسخ اجمالی: آیه 124 سوره بقره و داستان حضرت ابراهیم(علیه السلام) : إِنِّی جاعِلُک لِلنَّاسِ إِماماً، بر بالاتر بودن مقام امامت از مقام نبوت دلالت دارد این مطلب به ویژه با توجه به لحن آیه که امامت را مبتنی بر امتحانات و آزمایش سخت در دوران نبوت حضرت ابراهیم مبتنی کرده است، فهمیده می‏شود. آیه در مقام اعطای نشان و درجه عالی‏تری است که با درجات پیشین تفاوت ماهوی و حقیقی را داراست. اگر جز این باشد، لغویت در حکم تازه لازم می‏آید. بنابراین مقام امامت مقامی است که در رتبه بالاتری از مقام نبوت قرار گرفته است. بسیاری از پیامبران مانند پیامبر اسلام (ص) مقام امامت را نیز دارا بودند. پاسخ تفصیلی: ما در تفکر شیعی مقام امامت را به مراتب بالاتر از مقام نبوت می دانیم. البته برای این امر ادله مختلفی ارائه می نماییم؛ توضیح این امر نیازمند مقدمه ای است: به طوری که از اشارات موجود در...

کارشناس پاسخ دهنده: پاسخگوی اهل الذکر 

پاسخ اجمالی درست است که عصمت امری اعطایی است، ولی باید زمینه هایى در افراد به وجود آید تا این لطف الهى شامل حال آنان گردد. بخشى از این زمینه ها مانند وراثت و تربیت خارج از اختیار، و بخشى دیگر کاملاً در اختیار فرد معصوم مى باشد، مانند: جهاد با نفس، چشم پوشى از حرام و جهاد با کجی ها و بدی هاى جامعه، که به روشنى ثابت مى کند هرگاه لطفى به نام «عصمت» در اختیار آنان قرار گیرد، از آن در تهذیب فرد و جامعه بهره خواهند گرفت. در نتیجه «عصمت» یک افتخار محسوب مى شود.   پاسخ تفصیلی عصمت اعطایی از آن جهت افتخار است که این لطف در همه ى شرایط به افراد داده نمى شود، بلکه باید زمینه هایى در خود افراد به وجود آید تا لطف الهى شامل حال آنان گردد. بخشى از این زمینه ها خارج از اختیار، و بخشى دیگر کاملاً در اختیار فرد معصوم مى باشد. مثلاً بخشى از کمالات روحى که زمینه ساز نزول...

کارشناس پاسخ دهنده: پاسخگوی اهل الذکر 

پاسخ اجمالی : در مورد دین پیامبر قبل از بعثت نظرات مختلفی وجود دارد که مهم ترین آنها عبارت است از: اول این که پیامبر اسلامی به هیچ شریعتی عمل نكرده و پیرو هیچ دینی نبوده است که این نظر باطل است زیرا حضرت پیش از بعثت به كارهای مختلفی از قبیل عبادات، معاملات و سایر كارها می‏پرداخته و هرگز نمی‏توان پذیرفت كه این اعمال تابع هیچ یك از شرایع و ادیان آسمانی نبوده است و لازمه این قول این است كه مردم عادی متدین به دینی باشند ولی پیامبر خدا(ص) از هیچ دینی و آیینی در كارهای روزمره خود پیروی نكند. دوم این که ایشان پیرو دین مسیحیت بوده است. این نظریه باطل است زیرا اگر ایشان تابع دین مسیحیت بودند مسیحیان و دشمنان اسلام این مطلب را به رخ مسلمانان می‏كشیدند و می‏گفتند كه پیامبر شما تا دیروز مسیحی بود و از دین ما پیروی می‏كرد، امروز آمده ادّعای پیغمبری می‏كند و این سرزنش را آنقدر ادامه می‏دادند...

کارشناس پاسخ دهنده: پاسخگوی اهل الذکر 

دلائل عقلانی که بیان نموده اند عبارت است از مثلاًمختار بودن انسان در انتخاب راه و مسیر خود یا پیروی انسان از هوای نفس و شهوات و ترتیج دادن آن ها بر فطرت وعقل باعث شده است که هنوز در دنیا بت پرستی وجود داشته باشد قرآن علل بت پرستی را اینگونه شمرده است:   جهل: إِنَّکُمْ قَوْمٌ تَجْهَلُون(1) جهل بت پرستان از چند جهت بود، از یک سو نسبت به خدا و ذات پاکش و این که هیچ گونه شبیهی براى او تصور نمى‏شود، جهل داشتند؛ از سوى دیگر جهلشان به علل اصلى حوادث جهان بود که گاهى سبب می شد حوادث را به یک سلسله علل خیالى و خرافى از جمله بت، نسبت دهند و از سوى سوم جهل به جهان ماوراء طبیعت است که جز مسائل حسّى را نمى‏بینند و باور نمى‏کنند؛ مثلا قطعه سنگى را از کوه جدا کرده و بخشی از آن را در ساختمان منزل خود مصرف می کردند و با بخشی دیگر، مجسمه ای ساخته و در برابر آن سجده نموده و مقدّرات...

کارشناس پاسخ دهنده: پاسخگوی اهل الذکر